به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری «حوزه»، آیت الله سید راحت حسین رضوی گوپالپوری فرزند سید ظاهر حسین در سال ۱۲۹۷ هـ. ق در گوپالپور استان سیوان ایالت بیهار متولد شد.
علامه شیخ آغا بزرگ تهرانی او را به عنوان عالم جلیل و فقیه کامل یاد کرده است و میتوان برای اطلاعات بیشتر به کتاب «نقباء البشر فی القرن الرابع عشر»، ج۲، ص ٧١٦ مراجعه کرد.
سرزمین گوپالپور همیشه دارای علما و فضلایی بوده است که یکی از معروفترین آنها آیت الله سید راحت حسین میباشد.
او تحصیلات ابتدایی خود را نزد آقای سخاوت حسین و مولانا امیر حسنین گذراند و بعد از فراغت از آن عازم کجهوه استان سارن و مظفرپور شد و در محضر مولانا سید حسن و مولانا سید عابد حسین مشغول به یادگیری ادبیات عرب گشت.
وی در سال ۱۳۱۹ هـ. ق به لکهنو سفر کرد و در مدرسه سلطان المدارس، نزد اساتید با تجربه از جمله مولانا سید محمد مهدی (صاحب کتاب لواعج الاحزان)، ظهور الملة مولانا سید ظهور حسین بارهوی لکهنوی، مولانا سید حسن باخدا، باقر العلوم آیت الله سید محمد باقر رضوی لکھنوی (صاحب کتاب اسداء الرغاب) و مولانا سید عابد حسین درس خواند.
از آنجا که وی دارای استعداد شایسته علمی بود، پس از فارغ التحصیل شدن از مدرسه سلطان المدارس، به عنوان معلم در همان مدرسه انتخاب گردید.
او پس از مدتی آن مدرسه را ترک کرد و در سال ١٣٢٤ هـ. ق برای تحصیل در مراحل بالاتر عازم نجف اشرف گردید و در آنجا نزد علمای معروفی از جمله آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی، آیت الله سید حسین رشتی، آیت الله محمد علی رشتی، آیت الله حسین بن محمود قمی، آیت الله ابراهیم اردبیلی، آیت الله سید محمد کاظم طباطبایی یزدی (صاحب کتاب عروة الوثقی)، آیت الله محمد کاظم خراسانی، شیخ الشریعه آیت الله فتح الله اصفهانی تلمذ نمود.
آیت الله راحت حسین اجازات اجتهاد فراوانی از اساتید و علمای بزرگ دریافت کرد و در سال ١٣٣٤هـ. ق از نجف به هند برگشت.
او اجازات متعددی نیز برای علمای ایران و عراق صادر نمود که آیت الله العظمی مرعشی نجفی یکی از بارزترین نمونهها است. حضرت آیت الله مرعشی نجفی در کتاب خود «المسلسلات فی الاجازات»، ج۱، ص ٩٤ این مطلب را همراه با پیوست تصویر آن ذکر کرده است.
این عالم هندی، مجتهد مسلّم بود و بر اساس آنچه در دانشنامه آزاد ویکیپدیا آمده دارای رساله عملیه به نام «توشه آخرت» بوده که مولانا سید رسول احمد رضوی گوپالپوری آن را تدوین کرده است.
آیت الله راحت حسین همزمان با مدیریت مدرسة الواعظین لکهنو به پژوهش، تألیف و تبلیغ نیز اشتغال داشت.
او آثار علمی متعددی از خود به جا گذاشته است؛ برخی از آنها عبارتند از: «تفسیر انوار القرآن»، «غنا و اسلام»، «حکم بستن دست در نماز»، «سبیل الهدی»؛ (در فضیلت علم و علما)، «مختصر القواعد»، «رفع الالتباس عن سند زیارة الناحیة»، «قاطع اللجاج فی میراث الازواج» و «مرشد امّت».
آیت الله مرعشی نجفی در کتاب «المسلسلات فی الاجازات»، ج ۲، ص ٦٠ تا ٦٢ حدود شصت و سه اثر را از او برشمرده است.
خداوند به این عالم هندی چهار فرزند عطا کرده بود که سه تن از آنها به نامهای آیت الله سید محمد، آیت الله سید علی (صاحب تفسیر رموز التنزیل و الفرقة الناجیة)، حجت الاسلام و المسلمین مولانا سید محسن (مدیر مدرسة الواعظین) از علمای شایسته زمان خود بودهاند. چهارمین فرزند وی دکتر نور الله بوده است.
آیت الله سید راحت حسین دارای شخصیتی ممتاز بود؛ لذا مقبول طلاب هندوستان و پاکستان مقیم نجف اشرف و مورد احترام آنها بود.
این عالم هندی در علوم و فنون مختلف از جمله منطق، کلام، فلسفه، ادب، هیئت، تفسیر، حدیث، طب، درایت، رجال، فقه و اصول مهارت کامل داشت.
او در اواخر عمر خود به وطن خویش گوپالپور برگشت و در سال ۱۳۷۶ هـ. ق به دار بقا شتافت و در آرامگاه خانوادگی خود واقع در گوپالپور به خاک سپرده شد.
منبع: نجوم الهدایه؛ تحقیق و تألیف مولانا سید غافر رضوی فلک چهولسی و مولانا سید رضی زیدی پهندیروی ج ۲، ص ۷۵ - دانشنامه اسلام مرکز بین المللی میکروفیلم نور دهلی
